Otišao još jedan simbol našeg djetinjstva

Dečji pisac, glumac i novinar Radivoj Raša Popov preminuo je u 84. godini života u Beogradu.

“Sveznalica, autentični mudrac i Orfej našeg doba”, najbolji su opisi kojima je na ”Vikipediji” objašnjeno ko je novinar i književnik Radivoj Raša Popov. U vrijeme prikazivanja serijala “Fazoni i fore” bio je pomalo svačiji deda.

Rođen je 26. juna 1933. u Mokrinu. Iako je više volio istoriju, 1952. godine Popov se opredijelio za studije književnosti u Beogradu. Novinarsku karijeru počeo je u novosadskom “Dnevniku”, a radio u listu “Mladost”, u Radio Beogradu, u Televiziji Beograd.

Bio je lektor za srpskohrvatski jezik u Londonu, Birmingemu i Notingemu i glavni urednik izdavačke kuće “Matica srpska”. Dobitnik je mnogobrojnih priznanja, između ostalih ”Godišnje nagrade” Radio Beograda 1967. godine za seriju “Vidovi fašizma” i Nagrade za životno djelo “Dositej Obradović” 2015. godine.

Ništa čudno, ako se zna da je već u trećoj godini, zahvaljujući ocu, listao enciklopediju “Sveznanje”, a sa devet prvi put pročitao Dositejev “Život i priključenija”, pisale su prošle godine “Novosti”. O društvenim temama pisao je kao kolumnista lista “Politika”.

Intelektualno je sazrijevao uz Makavejeva, kao književnik kada mu je “selektor” bio Vasko Popa u “Poslednjoj šansi” na Tašmajdanu, odakle su kretale najljepše ideje. Iz njih su nastale nezaboravne emisije za djecu “Neven”, “Šešir bez dna”, “Radost saznanja”.

Objavio je više knjiga pjesama za djecu i odrasle: “Dva oka” (1963), “Gvozdeni magarac” (1976), “Žabac koji ne zna da ćuti” (1987), “Trulež zglave” (1991), “Šešir bez dna” (2001), “Lažljiva usta istine” (2002), “Vozom posred ulice” (2003), “Bio sam srećni konj” (2003), “Bajke za XXI vek” (2007), “Čarobnjakov SMS” (2007), “Mali zeleni” (2009), “Mokrinski patuljci” (2013), “Usamljena princeza” (2014).

Iza sebe je ostavio dvoje djece – ćerku Dijanu i sina Bojana, sveštenika.

Svojevremeno je objasnio šta ga je natjeralo da se odrekne novinarstva i okrene pisanju za djecu:

“Svom sinu Bojanu, svešteniku u Moskvi, ispričao sam bar hiljadu bajki pred spavanje, a ćerki Dijani, poslije sedam godina, još hiljadu. Samo sam jednu zapisao. A kad mi se rodila unuka Maša, odjednom sam dobio odnekud čudom dar da pjevam i pišem za djecu. Za nju sam napisao svoju prvu knjigu za djecu, ”Žabac koji ne zna da ćuti”. Izašla je 1987. godine. Taj žabac sam ja, ali i Zmaj Jovin žabac koji nema sluha”.